سلام، سلامي به گرمي محبتتون كه روزبروز بيشتر ميشه. راستش چند وقته كه دارم تو اين وب مطلب مينويسم ولي خواستم حرف دلم و براتون بزنم و باهاتون درد دل كنم.

از وقتي كه فهميدم كي هستم و اين دنيا را ديدم فقط و فقط دنبال آرامش بودم. فهميدم كه براي رسيدن به آرامش بايد آسايش هم داشته باشم وبراي رسيدن به اون تلاش كردم بعد از مدتي به اين نتيجه رسيدم كه آسايش تنها هم نميتونه منو به آرامش برسونه براي همين براي پيدا كردن نيمه گم شدم به هر جايي سر زدم و خيلي چيزا رو تجربه كردم ولي تاثير همه اونا موقتي بود. گردش و شب نشيني  با دوستام، مسافرت به جاهاي مختلف غرق شدن تو مذهب و عرفان و مصرف انواع محركها و ديدن فيلمهاي مختلف و انواع بازي هاي كامپيوتري و خوندن كلي كتاب جور وا جور علمي ادبي عرفاني هيچ كدوم ارضام نميكرد و يواش يواش فهميدم كه چقدر من تنهام. تنهايي تا عمق وجودم رخنه كرد و منو به گوشه انزوا فرو برد. هر چقدر بيشتر تو تنهاييم ميموندم بيشتر غرق ميشدم و بيشتر خودم و از جامعه و روياهام دورتر حس ميكردم. چند بار هم سعي كردم با كسي كه ازش خوشم ميومد دوست بشم و ازدواج كنم ولي ديدم واقعيت با تصورات من در مورد عشق و دوستي و ازدواج خيلي فاصله داره. من يكي رو ميخواستم كه منو فقط درك كنه و من رو به ما تبديل كنه و اون به فكر خودش بود و نردبوني ميخواست تا به آرزوهاش و آمال از دست رفتش برسه و قدرت و كنترل زندگي تو دستش باشه. خلاصه كه اون منو به خاطر خودم نميخواست ولي من چيزاي خوبي ياد گرفتم.

اينكه من خسته و تنهام و هنوز اوني رو كه ميخوام پيدا نكردم قصه قشنگ و تازه اي نيست، از اين دلم گرفته كه ديگه عشق و محبت و دوستي و معرفت رو بايد تو بهشت زهرا زيارت كرد چون پسرا فقط براي ارضاي جنسي دخترا رو ميخوان و اونا رو گول ميزنن و دخترا هم براي رسيدن به پول و قدرت و شايدم اميال درونيشون پسرا رو به بازي ميگيرن اين بدبيني تبديل به ديوار بزرگي شده كه رد شدن ازش كار حضرت فيله ( البته هستن كسايي كه همديگر رو به خاطر خودشون دوست دارن). همه چيز ديگه دروغ شده و جالب اينكه ما خودمون هم به خودمون دروغ ميگيم و حرف اول و آخر رو پول ميزنه  نه اشتياق.

 زير بناي فكري ما نسبت به همديگه عشق نيست انتقامه، با خودخواهي و خشم به هم نگاه ميكنيم و از تنهايي به تنهايي پناه ميبريم ولي يك بار هم از اسب غرورمون پياده نميشيم و زندگي رو ساده نميبينيم. همه فكر و ذكرمون اينه كه خودمون رو خيلي بزرگتر و والاتر از اون چيزي كه هستيم نشون بديم چون ميترسيم اگه خود واقعيمون رو ديگران ببينن طردمون كنن. خودمون پر از عيب و نقص هستيم و انتظار بهترين و كاملترينها رو از ديگران داريم و فرصت اشتباه و يادگيري رو به هيچكس نميديم و براي اشتباهات خودمون كرور كرور دليل و توجيه مياريم و فكر ميكنيم كه هميشه حق با ماست. يك لحظه فكر نمكنيم كه رفتار ما چطور به ديگران آسيب مالي، عاطفي و روحي ميزنه. و اما خدا.. كه فقط شده يه كلمه توي كتاباي آسموني يا يه شعار براي  عوام فريبي. اون هيچ نقشي تو زندگيمون نداره. ما از اون هم توقع داريم كه مثل غول چراغ جادو هر چي رو كه آرزو ميكنيم برامون مهيا كنه و كلي هم ازش دلخوريم كه چرا اينقدر زندگيمون اسفناكه چون فكر ميكنيم مسبب اين وضع اونه نه خود ما. به جاي خدمت به همديگه نسبت هم كاملا بي تفاوتيم و فكر ميكنيم كه اگه خدمت كنيم ازمون سوءاستفاده شده.

بهر حال عزيزان اينا حرف دلم بود ميدونم كه بيشتر مردم ايران مفهوم زندگي رو به طور واقعي درك كردن و انسانيت تو ايران داره موج ميزنه فقط خواستم با شما درد دل كرده باشم. هر چي باشه اين يه سايت دوست يابيه ديگه...

با تمام اين حرفا من اينو فهميدم كه انسان در سختيهاست كه آبديده و پخته ميشه. بذر نيلوفر آبي كه قشنگترين گل دنياست تا به لجن ته مرداب نرسه رشد نميكنه. اميدوارم همتون سرشار، انرژيك، عاشق و موفق باشيد.

ممنون